Angelika Bindewalt, 30, Duitsland

Bij het beantwoorden van die vraag komen er steeds meer nieuwe vragen op.
Hoe ontstaat wat ik 'mijn ervaring' noem? 'Ik' vermoed via een heleboel vaardigheden en patronen die ieder enerzijds van de natuur meekrijgt, zoals perceptie van tijd en ruimte, en aan de andere kant via wat wordt aangeleerd via ouders, vriendjes, leraren, zoals taal en gedragspatronen. 'Mijn' ervaring is dan waarschijnlijk het product daarvan en een mengeling van die natuurlijke en aangeleerde patronen/templates door middel waarvan ik nu waarneem, filter en het leven begrijp.

Vanuit mijn huidige perspectief is het leven en menselijk leven zo complex, gevarieerd en voortdurend aan verandering onderhevig, dat het niet mogelijk is een algemeen en sluitend antwoord te geven wat betreft het doel, maar slechts een antwoord dat door elk individu vanuit z'n eigen leven gegeven kan worden op een tijdelijke basis die afhankelijk is van iemands patronen en de manier waarop hij het leven waarneemt. Als die waarnemingspatronen veranderen doet het antwoord dat ook. Maar als het begrip van het doel en de zin van het leven van ons perspectief afhangen, lijkt het goed om helderheid te krijgen over de patronen van de eigen perceptie van het leven en ons af te vragen of dat recht doet aan 'leven' en aan wat het betekent om te leven - en dit leidt tot vele verdere vragen.

Ellen van Berkum, 50, Nederland

Ik denk dat het zich gaandeweg openbaart. Het heeft veel kanten en veel niveaus - persoonlijke en onpersoonlijke - en ik denk dat de zoektocht een wezenlijk deel van het doel zelf is.

Een deel van deze zoektocht is voor mij altijd geweest het kijken naar het menselijke ontwerp en naar wat dat zou kunnen aangeven, vooral in vergelijking met andere organische levensvormen. We hebben wonderbaarlijke vermogens, mogelijkheden en impulsen. Een mens heeft de mogelijkheid om al deze eigenschappen tot grotere wasdom te brengen. De aandrang om te groeien heb ik vaak en op verschillende manieren in mijn leven ervaren. Het komt tot uitdrukking in een verlangen naar 'wat er nog meer is'. De ontwikkelingsreis en alles wat je er in tegenkomt, zoals weerstanden om te overwinnen, de consequenties van je keuzes (of gebrek aan keuzes) moeten een deel zijn van wat een mens hier geacht wordt te doen.

Ik geloof dat dit specifieke menselijke proces, dit proberen, iets teruggeeft aan dat wat dit in de eerste plaats allemaal mogelijk maakt. Bijvoorbeeld in de vorm van een nieuwe gedachte, een nieuw inzicht, de uitstraling van zorgzaamheid en attentheid, een daad van waardering, het door een tegenstand heen werken, enzovoort.

Miezne Evers, 48, Nederland

Ik denk dat we hier zijn om dingen op te kweken, of, met andere woorden, groei te veroorzaken.Want vanaf het moment dat mensen hun aandacht ergens op richten zal het groeien. Het eerst en belangrijkst om te overwegen is wat je wilt opkweken en wat niet.
Zo ver als mijn bewustzijn terugreikt was ik altijd op zoek was naar schoonheid. Niet de schoonheid van een perfect lijf of een mooie auto, maar de schoonheid van de natuur. De schoonheid in een glimlach, een kleur, muziek, een beweging of in menselijk samenwerken. Later koos ik ervoor om dit een deel te laten zijn van mijn doel als mens (andere delen vinden heb ik ook nog nodig!). En ik geloof dat het een deel is van het doel van de mensheid om het oog op schoonheid en harmonie te laten vallen, deze te verzamelen, of, als ze niet beschikbaar zijn, schoonheid en harmonie te scheppen. Ik geloof dat als we dat doen we een lichtbron kunnen zijn in de donkere kamer die het leven zijn kan.
En, in het licht van het ons bewust zijn van schoonheid, zijn we als mensen beter in staat om in te zien waar het in het leven werkelijk om gaat.

Willem van Gurp, 70, en Mieke van Gurp, 69, Nederland

Zorgen voor andere mensen en proberen ze aan te moedigen en te luisteren en ondersteunen waar het maar kan. Proberen om zoveel je kunt voor anderen te betekenen. Strijd te verbannen die tot oorlog leiden kan. De weg in te slaan van spreken in plaats van vechten. Mensen te sparen en proberen je in hen te verplaatsen. We zagen dit op een intense manier gebeuren in de tweede wereldoorlog toen mensen elkaar op de meest verbazende en simpele manieren probeerden te helpen en enorme hulp van elkaar ondervonden. Ze wisten hoe erg ze elkaar nodig hadden. Soms is het doel van menselijk leven enkel maar te overleven en er in te slagen de dag intact door te komen. Vroeger was het de gewoonste zaak van de wereld elkaar te helpen. Door de houding dat je er voor elkaar bent worden er netwerken en vriendschappen opgebouwd en daardoor groeiden kleinere en grotere gemeenschappen die voor elkaar zorg droegen. En hoewel mensen nu onafhankelijker zijn, of zich zo voordoen, is nog steeds het elkaar proberen te helpen op veel plekken een bloeiend bindmiddel.
Vanuit diezelfde basis geloof ik dat we ervoor bestemd zijn zorg te dragen voor de erfenis waarin we ons bevonden op het moment dat we hier geboren waren: de planeet en het dieren- en plantenleven.

Thelma Bishop, 54, Engeland

Het gaat erom jezelf te vinden, zodat alles wat je kan helpen, je kan vinden. Het gaat erom te besluiten met wát je wilt zijn en wát je wil doen en het proberen nimmer op te geven, ondanks alles, ook ondanks jezelf.

Friis Jorgensen, 46, Denemarken

Ik heb me altijd afgevraagd hoe het zit met het één zijn van de mensheid in het licht van de veelvuldige ónmogelijkheden en vormen van verval. Dagelijks, wereldwijd, vechten mensen om godsdienstige overtuigingen (mijn god is de ware), ras, huidkleur, cultuur enzovoort. En een open vraag in me blijft: Wat zal mensen ertoe bewegen hun begrip en perceptie te vergroten op een manier die gericht is op een verenigend principe? En ik vraag me vaak af hoe het zit met vrede tussen alle volkeren in een kader dat alle religieuze standpunten omarmt. Ik zoek in mezelf naar ontwikkeling in de hoop dat op een dag een kernkwaliteit, een essentie als bijvoorbeeld vrede een thuis in me zal vinden. Persoonlijke ontwikkeling is, zoals ik het nu zie, de aangewezen zoektocht in het leren begrijpen van het leven.

Lawrence Whitmore, 36, Engeland

De precieze en magnifieke werking van het levende universum - van planten tot dieren tot planeten, zonnen, zonnestelsels en ons eigen lichaam en onze eigen geest - heeft al duizenden jaren talloze mensen geïnspireerd en verbaasd. Het bevestigt dat het leven geen toevallig verschijnsel is maar een hoogst bijzondere en gewaardeerde schepping.

Alles wat bepalend en onmisbaar is op het gebied van menselijk leven komt voort uit en wordt in stand gehouden door de natuurlijke werelden - het universum - van de lucht die we inademen tot het mechanisme dat de hartslag schraagt. Fysiek gezien is de mens een nietig stipje in de uitgestrektheid van het heelal, maar qua spiritualiteit kan de mens op zichzelf een klein universum in het grote zijn, een van gelijke grootsheid en gevarieerdheid. Het is alsof het leven op aarde voor de mens een tijd van gewenning is aan de vele essenties en verschijningsvormen van het universum en een tijd om ons daarmee te vullen en de codering ervan in ons op te nemen. We worden voortdurend beïnvloed door de uitstraling en aanwezigheid van sterren, planeten, zon en maan.

Daarom is het mijn bewuste respons de waarde voor alles wat het leven op aarde onderhoudt, hoog te houden en te vergroten. Dit komt neer op voortdurend vallen en opstaan om bruikbare, constructieve en verfijnende manieren te ontwikkelen en toe te passen die mijn relatie met het levende universum doen groeien, bevestigen en versterken.