De Pioniersgeest van de Noord-Amerikaanse Template Homestead
Paul Edwards en Beth Simpson, foto's Karina Edwards, Verenigde Staten
Op tafel staat een bord met brandende kaarsjes. Aan een haak
aan het plafond hangt een olielamp die zijn geeloranje licht in de kamer werpt.
De enige hittebron bij een temperatuur die 's nachts tot onder nul daalt is
een kerosinekacheltje. Ons huis heeft geen moderne faciliteiten; 't lijkt hier
meer op binnenshuis kamperen dan op iets anders. Het terrein buiten is woest
en verwilderd na een seizoen van ongehinderde groei; in de lente wordt dat aangepakt.
Er zijn geen straatlantaarns, lawaaiige koelkasten, luide muziek... 's Nachts
flonkeren de sterren helder en zingen de nachtgeluiden een slaapliedje. In het
maanschijnsel vinden we onze weg langs beboste paden. Dit zijn mooie dagen,
niet makkelijk, zeker niet comfortabel, maar uiterst bevredigend. Het gevoel
dat alles mogelijk is, hoop, bereidwilligheid en enthousiasme, hangen hier in
de lucht en daarachter een krachtige besluitvaardigheid die alles samenbindt.
Dat is de Noord-Amerikaanse Template Homestead. De Homestead is een landelijk
buitenverblijf dat gepionierd wordt door een kleine, groeiende groep mensen
van de Noord-Amerikaanse Template.
In
de buurt van Athens, zuidoost Tennessee, in voornamelijk landbouwgebied, ligt
de Homestead knus tussen de Tennessee rivier en de Smoky Mountains. Het land,
voorheen eigendom van een Amish gemeenschap, werd op 8 augustus 2003 aangekocht.
Op ruim 50 hectare weidegrond, bos en akkers staan elf gebouwen, een ontmoetingsruimte,
twee grote werkplaatsen, een paar schuren en andere kleinere gebouwen…niet
één voorzien van verwarming, elektriciteit of sanitair. Veel huizen
zijn deels opgetrokken uit hout dat afkomstig was van het land en ter plekke
werd verzaagd in de door paarden aangedreven houtmolen van de Amish. De Black
Ankle kreek stroomt midden door het terrein; een duik in zijn koele water biedt
welkome verkoeling op hete zomerdagen.
De Homestead is een plek waar verhalen worden geboren. De manier waarop het
ontstond is op zichzelf al een prachtig verhaal. Nog geen jaar geleden was de
Homestead niet meer dan een idee in de hoofden van zes pioniers in spe. Hun
visie was het stichten van een gemeenschap waar mensen met eenzelfde doel en
intentie kunnen leven. Binnen die versterkende gemeenschappelijkheid kan het
potentieel van menselijke brille gevoed worden en groeien.
Ons verhaal begint op 10 januari 2003. Het oorspronkelijke team van drie families
was al achttien maanden in Seattle aan het delibereren toen er een cruciale
wending kwam. Die avond verliep de vergadering als vele andere met het afwegen
van de ene onmogelijke situatie tegen de andere. Toen rond middernacht het team
op het punt stond de vergadering te sluiten, pakte een vrouw haar laptop om
foto's te laten zien van een buiten in landelijk Tennessee…meer dan 4800
km verderop! Het team werd meteen getroffen door de plek die een schoon en natuurlijk
gevoel uitstraalde. Hij voldeed aan alle criteria, op één na:
de locatie mocht niet meer dan een uur rijden zijn van hun woonplaats in noordwest
Amerika. Dit landgoed lag aan de andere kant van het continent! Desalniettemin
begon zich een enthousiasme over dit stukje land ver weg te verspreiden. Het
resulteerde in de uiteindelijke aankoop van de have acht maanden later, een
tijdspanne die ongekend is voor transacties van deze aard.
Deze
avond markeerde een punt waarop een fundamentele verandering in de houding van
de zes mensen plaatsvond. Hiermee begon een waarachtige, overtuigende dans om
aan de eisen van het project te voldoen, in plaats van aan persoonlijke wensen.
Het was de eerste, krachtige verklaring van de we-kunnen-het mentaliteit die
aan deze onderneming ten grondslag ligt. Deze houding vroeg ieder een verstrekkende
beslissing te nemen...een beslissing die zes mensen in een nooit voorziene richting
voortstuwde. Vaak ontstond er de daarop volgende maanden onzekerheid over hoe
ze dit voor elkaar konden krijgen, hoe geld bijeen te brengen, hoe samen te
werken met de plaatselijke autoriteiten, maar de bereidheid en creativiteit
om een uitweg te vinden bleef altijd in stand.
Op deze magische avond volgden acht maanden van koortsachtige activiteit naarmate
een waterval aan gebeurtenissen hen overspoelde. Eén stichter beschrijft
zijn gevoel in die tijd als 'weinig slapen maar me toch energieker voelen dan
in jaren'. Er zijn veel kleine verhalen te vertellen binnen het grote verhaal
over het ontstaan. Zo gebeurde het dat buurman George bij zijn eerste bezoek
ter plaatse verklaarde dat hij het land aan onze groep wilde verkopen uit puur
zelfbehoud. Zijn relatie met de vroegere Amish gemeenschap was voor hem van
grote waarde geweest en hij had hun land met grote persoonlijke risico's aangekocht
om te voorkomen dat het in kavels van vier hectare verkocht zou worden. Hij
wilde dat er een gemeenschap kwam wonen, want hij hoopte het omgaan met nette,
fatsoenlijke mensen te kunnen voortzetten. Hij maakte kennis met een aantal
stichters en vroeg om een brief met hun visie over de toekomst van het land.
Ofschoon verschillende groepen een bod op het land hadden gedaan, koos hij voor
de Noord-Amerikaanse Template. Dit vormde het begin van een groeiende relatie
die zich nog dagelijks verdiept.
In
juni verkaste het eerste Template lid naar het buiten. Officieel was het nog
niet aangekocht, maar hierop vooruitlopend en met de esprit van 'een goed begin...',
verhuisde hij ernaartoe om de weg te bereiden en met het werk te beginnen. Hoe
moet dat geweest zijn voor iemand uit de stad Seattle die nu terecht kwam op
onbewoond gebied in landelijk Tennessee? Zelfs de geluiden waren hem niet bekend!
Nachtelijke geluiden in het Zuiden zijn een speciale ervaring. Stel je voor
dat je alle kikkers die je ooit hebt gehoord tegelijk hoort kwaken; voeg daarbij
het gepiep van een leger kuikens en het onophoudelijk aanzwellende en wegstervende
getjilp van krekels. Stel je nu een krassende en af en toe buitenaards krijsende
uil voor. Daarbovenuit hoor je het honden-telefonie-systeem: een hond stuurt
een boodschap uit door langdurig gehuil, onderbroken door een paar blaffen.
Een andere hond op de volgende heuvel beantwoordt de roep en zo gaat dat verder
over het land. Je voelt de ademhaling van het land in deze nachtelijke geluiden.
Het is als muziek.
Op 8 augustus 2003 tekenden de stichters de papieren om de aankoop van het
landgoed te bezegelen. Om zover te komen hadden ze uitzinnige logistieke heldendaden
verricht, inclusief het opzetten van een onderneming, er voor zorgen dat handelswetten
veranderd werden om met hun plan te conveniëren, het vinden van advocaten,
belastingadviseurs, banken en leningen…en dat alles vanuit de andere kant
van het land! Het was een grote geruststelling dat de plaatselijke autoriteiten
graag wilden helpen. Er was een lokale ambtenaar die niet moe werd met zijn
sappige, zuidelijke accent te zeggen: 'nou, we zijn d'r om u te helpen!'. Zonder
al die steun en aanmoediging van autochtonen is het onwaarschijnlijk dat de
Homestead daar gekomen was. Na de ondertekening begonnen alras meer families
naar de Homestead en het nabije gebied te verhuizen. Momenteel telt de gemeenschap
in Tennessee dertien bewoners.
Het
land wemelt nu van activiteit. Bouwteams zijn dagelijks aan de slag om de huizen
van elektriciteit, verwarming en sanitair te voorzien. We hebben een tuin, door
middel van een koude-tunnel grotendeels in leven gehouden in de winter... als
een soort tijdelijke kas van plastic uitgestrekt over een frame. Af en toe scheurt
de wind het plastic van de bindtouwen en moeten we het opnieuw vastbinden, zelfs
als het donker is. Zonder het plastic 's nachts zou de lage temperatuur maken
dat de planten doodgaan. In het weekend worden werkfeestjes georganiseerd, waarbij
iedereen rondrijdt in grote vrachtwagens en op tractors om afval, oude machinerie
en sloopmateriaal op te ruimen. Of soms hebben we een eten-wat-de-pot-schaft-maaltijd
in onze gemeenschapsruimte samen met de laatste golf vrienden die gekomen is
om een handje te helpen. De nieuwe houtkachel daar maakt dit tot één
van onze favoriete plekken! Als je rondkijkt krijg je niet echt een beeld van
alle opoffering die elke familie en persoon zich heeft getroost om hier te zijn.
Hoewel we allemaal veel veranderingen in ons leven hebben doorgemaakt om er
te komen, deden we dat uit vrije keuze. Het was onze droom om zoiets als de
Homestead te bouwen en we zijn blij dat we deze kans hebben.
Nu
volgt een poging om een beeld te schetsen hoe we ons het gemeenschapsleven over
5 tot 7 jaar voorstellen. Als je dan het terrein opkomt, ziet het land er ongeveer
net zo uit als vandaag de dag. De huizen en het land barsten uit hun voegen
van leven... er zijn kinderen en volwassenen van alle leeftijden, boerderijdieren,
honden en katten. Ondergrondse elektriciteit en water zijn aangelegd en veel
huizen zijn alsnog voorzien van sanitair, gewone of zonne-elektriciteit en telefoons.
Eén van de gebouwen is een gemeenschapshuis waar je als je binnenkomt
een grondplan ziet met alle kamers en een overzicht van alle activiteiten die
er aan de gang zijn. De kamers omvatten onder meer een muziekzaal, een ruimte
voor kunst en handvaardigheid, een bibliotheek, kinderverblijven, een grote
keuken en multifunctionele ruimten voor bijeenkomsten en lessen. In het muzieklokaal
staan vele instrumenten voor muziekonderzoek, muziekuitvoeringen en muziekles.
Voor de kinderen worden er verhalen verteld, zijn er klassen voor natuuronderricht,
kooklessen en misschien een peuterschool. Voor volwassenen zijn er lessen en
workshops gericht op welzijn, prenatale voorlichting en ouderschapsvaardigheden,
meditatie en esoterisch tuinieren. Dat alles wordt in eerste instantie aangeboden
aan de mensen in de omgeving. De keuken kan de hele gemeenschap huisvesten zodat
we eenmaal per week samen kunnen eten.
Een
ander gebouw wordt als gastenverblijf ingericht om groepen mensen te herbergen
die aan weekend workshops deelnemen. De kraam aan de kant van de weg trekt de
aandacht van mensen die op zoek zijn naar biologisch fruit en groenten, kruiden,
zelfgemaakte spullen, kunst en ambachtelijke objecten en een goed gesprek. Als
je het land oploopt voelt het als thuis, het voelt er veilig. Alles in je zal
langzamer gaan lopen om iets diepers in je de kans te geven zich te roeren.
Het maakt dat je wilt blijven. Op je rondgang merk je op hoe schoon het is,
vibrerend van bedrijvigheid, maar toch met weinig tot geen rommel. De plek glanst
van een natuurlijke schoonheid. Een plek waar het leven van het land zelf, de
dieren, planten, kinderen, volwassenen en ouderen allemaal zeer belangrijk zijn,
op zich en voor elkaar. Elke dag wordt hier ten volle beleefd. Op het land zijn
ook enkele speciale plekken zoals geneeskrachtige tuinen en hopelijk het ontwerp
voor een begraafplaats. Er is een muur in het gemeenschapshuis die de toekomstplannen
voor meer huizen laat zien, zodat zo'n 25 families hier kunnen wonen. Sommige
huizen zullen specifiek voor ouderen ontworpen worden, er zal een groepshuis
voor meerdere gezinnen komen, een hospice, een retraitecentrum en er zijn plannen
voor tuinen, marktgewassen en bosbeheer. Je zult merken dat de plek een heiligdom
is. Een plaats waar mensen een gevoel van vrijheid en mogelijkheid ervaren die
bestaan binnen overeengekomen manieren van omgaan met elkaar, met respect en
medemenselijkheid. Het is een plaats waar mensen het beste in elkaar ondersteunen
en werken in het geloof dat ieder mens een uniek door God gegeven doel heeft.
Kleinzieligheid kan daar niet bestaan omdat fundamenteel begrepen wordt dat
de wijze waarop iemand denkt alles om hem heen beïnvloedt…mensen,
dieren, planten. Je voelt je er verfrist.
We hopen dat u een idee hebt gekregen van dit nieuwe avontuur dat de Noord-Amerikaanse
Template Homestead heet. Voor ons is het een van de beste plaatsen op aarde
om te leven. We willen in het bijzonder Leo Armin en zijn familie danken voor
hun geloof en immer aanwezige steun. Het is door hun levenswerk en inspiratie
dat dit project van de grond is gekomen.
Meer informatie over de Noord-Amerikaanse Template Homestead kunt u vinden
op de website www.templatehomestead.org.
top | TOPAZ Home | Template Netwerk |